Alles wijst erop dat men wat betreft het klimaat in dezelfde discussies aan het verzanden is als wat betreft het vermaledijde virus. Narratieven worden klakkeloos uit de media overgenomen en men neemt niet de stilte en de rust om even zelf tot de kern van de zaak te komen en zuiver na te denken.
De mechanismen zijn dezelfde: men zet degenen die werkelijk betrokken zijn bij het welzijn van de aarde, maar geen vertrouwen hebben in de aanpak, weg als negationisten. Dat is weerom manipulatief en pervers.
De mensheid blijft het erg moeilijk hebben met grijstonen, gelaagd denken en nuance en blijft alles indelen in duale zwart-witbeelden. Voor of tegen, de goeden en de slechten, wij tegen zij, verder geraakt men blijkbaar niet.
Natuurlijk blijft men hierbij opnieuw totaal blind voor de schaduwen in zichzelf. Als men maar aan de oppervlakte een deugdzaam mens lijkt en de regeltjes volgt, dan hoeft men niet werkelijk een bezoek te brengen aan de eigen donkerste hoekjes. Zeven vliegreizen per jaar, maar wel gaan zwaaien met vlaggen op de klimaatbetoging, zoiets.
Ik droom van een planeet waar men veel respectvoller met de natuur omgaat, maar ik geloof dat dat enkel kan vanuit een vernieuwd bewustzijn en een oprechte, diepe verbondenheid met de aarde. Niet via dagelijkse angstcampagnes, culpabilisering van de burger en toenemende controle door een toplaag waarin ik alle vertrouwen verloren heb.
De werkelijke oplossing ligt in onszelf, zoals steeds. Niet in een theater van uiterlijkheden en in het uit handen geven van verantwoordelijkheid, uit gemakzucht of onwetendheid. Als wij anders omgaan met onze teerbeminde planeet, vanuit een veel grotere verbondenheid met onszelf, de ander en onze leefomgeving, lost het 'klimaatprobleem' vanzelf op. Écht.