Ik merk dat er momenteel heel veel verwarring bestaat rond het ‘christusbewustzijn’, de ‘christusenergie’ of de ‘christuskracht’. De meeste vragen, opmerkingen en tips die ik tegenwoordig in mijn inbox krijg gaan dus ook daarover.
Meestal wordt het 'geloof in Christus' (het christelijke geloof) verward met dit meer spirituele concept van 'christusbewustzijn', onder meer in de wereld gezet door Steiner en andere esoterische, vaak oosters geïnspireerde leraren.
Er zijn nochtans fundamentele verschillen. Een christen zal je daarom zelden tot nooit horen spreken over het verwerven van de ‘christuskracht’ of het ‘christusbewustzijn’.
𝑽𝒆𝒓𝒍𝒊𝒄𝒉𝒕𝒊𝒏𝒈 𝒗𝒆𝒓𝒔𝒖𝒔 𝒎𝒆𝒏𝒔𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌𝒉𝒆𝒊𝒅
Waar men, in de esoterie of de new age, wil worden ‘zoals Christus’, en zijn kracht en capaciteit tot onfeilbare liefde wil verwerven, door te streven naar verlichting, transcendentie of eenheidsbewustzijn, middels allerlei wegen (van meditatie tot kundalini tot inname van substanties), neemt een gelovige aan per definitie nooit te kunnen worden zoals Christus. Immers, wij zijn menselijk, en zullen daarom altijd grotendeels feilbaar blijven. Hij is een voorbeeld, dat we kunnen volgen, maar zijn goddelijke oorsprong, zijn goddelijke natuur, is iets wat wij nooit kunnen belichamen. Wij zijn zondige wezens, hij is de zuiverheid zelve (althans, zo ziet een christen dat).
Waar men in de esoterie en de new age streeft naar ‘meer bewustzijn’, een ‘hoger bewustzijn’, ‘zelfverwerkelijking’ of ‘verlichting’, zet men als gelovige het ‘zelf’ opzij voor Gods Wetten, te raadplegen in de Bijbel en ons ingefluisterd door de Heilige Geest. Onze gevoelens, gedachten, verlangens zijn van mineur belang, en leiden ons niet zelden naar plekken die weinig constructief of vervullend zijn. Het verschil tussen instant genot en duurzame vrede, tussen reiken naar de hemel en beseffen dat we vooral te ploeteren hebben op aarde.
𝒁𝒊𝒋𝒏 𝑾𝒆𝒕𝒕𝒆𝒏 𝒐𝒇 𝒅𝒆 𝒋𝒐𝒖𝒘𝒆?
In het christusbewustzijn gelooft men: “Ik weet de weg”, “Ik ben zelf de weg”. Een christen daarentegen gelooft de woorden van Jezus: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.” En dat betekent nederig al je hooghartigheid en betweterij neerleggen aan zijn voeten, soms vol schaamte omdat je zelfgekozen wegen je zo vaak brachten naar onvruchtbaar land. Zijn Wetten, niet de jouwe. Weinigen vinden dat een verkieslijk pad (wat ik begrijp).
Waar een christen vooral bezig is met goed en kwaad (voornamelijk in zichzelf maar uiteraard ook daarbuiten), met het zuiveren van de zondige gebieden in zichzelf (een levenslang proces) is de focus van iemand die streeft naar zelfverwerkelijking geheel anders. Daar ambieert men een goddelijke status, een loskomen van elke gehechtheid, een soort ongedefinieerd streven naar ‘liefde en licht’, naar een 'permanente high', naar een plek waar men onverstoorbaar is voor de deiningen van het leven, waar men vooral ‘minder menselijk’ wordt, en meer ‘zoals christus’.
Zondebesef
De meeste mensen die heden ten dage bezig zijn met spiritualiteit, vanuit esoterisch of oosters oogpunt, zijn allergisch voor het woord ‘zonde’. Dat men een zondige natuur zou hebben, fouten zou kunnen maken en zich daar schuldig over zou kunnen voelen, in het aanschijn van God misschien tekort zou komen, dat is een ‘vernederende’ plek waar men liefst zo ver mogelijk van weg blijft. Zonde is iets wat door de kerk is opgelegd, gelooft men (de kerk waar men overigens – niet geheel onterecht – een even grote aversie voor heeft). Toch is dit niet zo, het 'zondigheidsbesef' is een cruciaal en universeel gekend ‘realisatiemoment’ in de hergeboorte van elke christen. Ook zonder elk opleggen van buitenaf.
Een christen gelooft dat Jezus de Zoon van God is (niet zomaar een verlicht mens of een meester) en dat hij, door te sterven aan het kruis, de prijs betaald heeft voor onze zonden. Hij heeft ons 'verlost', iets wat we nooit zelf zouden kunnen en waardoor onze relatie met God hersteld is.
Want dat is het voor een christen: een relatie met God. God zit niet in onszelf maar opereert buiten ons. Hij heeft ons en alles rondom ons gecreëerd, met een onvoorstelbaar intelligente en prachtige creatiekracht die wij niet bezitten. In het christusbewustzijn gelooft men daarentegen dat men zelf God is, zelf zijn of de werkelijkheid kan ‘creëren’, dat àlles in ons zit en ook daar gevonden moet worden. ‘Ik kan het alleen’ versus ‘ik kan het niet alleen’. Een relatie met het ‘zelf’ versus een relatie met God.
𝑬𝒆𝒏 𝒍𝒊𝒆𝒇𝒅𝒆𝒔𝒓𝒆𝒍𝒂𝒕𝒊𝒆
Het objectief van een christen is, met vallen en opstaan, steeds verder groeien in de relatie met God. Zijn liefde voor ons, en onze liefde voor Hem staan centraal. Dat, diametraal, in zekere zin, tegenover de ‘zelfliefde’, ‘zelfverwezenlijking’ en ‘bewustzijnsontwikkeling’ die centraal staan in de vele vormen van spiritualiteit die streven naar 'geestelijke verlichting'. Het verschil tussen: “ik ben en breng verlichting” (Jezus) en “ik streef naar verlichting” (christusbewustzijn).
𝐼𝑘 ℎ𝑜𝑜𝑝 𝑑𝑎𝑡 𝑖𝑘 ℎ𝑖𝑒𝑟𝑚𝑒𝑒 𝑒𝑛 𝑚𝑒𝑡 𝑑𝑒 𝑏𝑒𝑝𝑒𝑟𝑘𝑡𝑒 𝑘𝑒𝑛𝑛𝑖𝑠 𝑑𝑖𝑒 𝑖𝑘 𝑡𝑜𝑡 ℎ𝑖𝑒𝑟 𝑡𝑜𝑒 ℎ𝑒𝑏, 𝑒𝑒𝑛 𝑏𝑒𝑒𝑡𝑗𝑒 ℎ𝑒𝑙𝑑𝑒𝑟ℎ𝑒𝑖𝑑 ℎ𝑒𝑏 𝑔𝑒𝑏𝑟𝑎𝑐ℎ𝑡 𝑖𝑛 𝑑𝑒 𝑣𝑒𝑟𝑤𝑎𝑟𝑟𝑒𝑛𝑑𝑒 𝑘𝑙𝑢𝑤𝑒𝑛 𝑑𝑖𝑒 𝑟𝑜𝑛𝑑 𝑑𝑒𝑧𝑒 𝑡ℎ𝑒𝑚𝑎’𝑠 ℎ𝑒𝑑𝑒𝑛 𝑡𝑒𝑛 𝑑𝑎𝑔𝑒 𝑔𝑒𝑠𝑝𝑜𝑛𝑛𝑒𝑛 𝑖𝑠. 𝐹𝑒𝑒𝑑𝑏𝑎𝑐𝑘 𝑜𝑓 𝑎𝑎𝑛𝑣𝑢𝑙𝑙𝑖𝑛𝑔𝑒𝑛 𝑢𝑖𝑡𝑒𝑟𝑎𝑎𝑟𝑑 𝑤𝑒𝑙𝑘𝑜𝑚!
留言