Wat doe je als het leven je zoveel heeft geleerd dat je wil berusten in het evenwicht, maar toch een zeer passionele ziel hebt? Een ziel die verslingerd is aan intensiteit, die hunkert naar spektakel, die leeft van piekmoment naar piekmoment? Dan ben je Denis De Gloire. Gepokt en gemazeld door zijn ervaringen als boksclub- en cafébaas, een gepolierde inborst door omzwervingen in de liefde, levensgenieter pur sang, wijdt hij zich sinds een vijftiental jaar aan de schilderkunst. In de jaren tachtig smeet hij zich ook reeds op dit metier, maar al die doeken heeft hij vernietigd. Hij was jong, onbedachtzaam, vermoedde niet dat dit ooit zijn voornaamste missie zou worden: de juiste penseelstreek op een doek, het perfecte, doch altijd zacht vechtende amalgaam van kleuren, de diepgang van bepaald pigment.
Het bekendst is hij om zijn drip paintings, ooit gestart toen hij in het Oostendse Mu.ZEE de werken zag van action painterpar excellence Jackson Pollock. Een klein werkje, zijn eerste werkje in die reeks, verkocht hij niet. Hij koestert het nog steeds. De geest van de Amerikaanse meester is daarin zeer aanwezig. Maar ondertussen vaart hij zijn eigen koers. Een koers die getuigt van goesting, die resoluut uit de buik komt, daar waar onze gretigste driften huizen. Quasi in een trance werkt De Gloire aan zijn soms metershoge en -lange werken, ten dienste van de flow die hem op dat moment overvalt, ten dienste van de kunst. Nochtans ademt hij op dat vlak geen enkele pretentie, hoewel zijn werk in de hele wereld weerklank krijgt. Een vakman, zo ziet hij zichzelf het liefst, vooral trots op zijn technische kennis, die hij ooit opdeed als leerling-huisschilder bij zijn vader.
De ene dag spat hij met woeste, uitwaaierende bewegingen verf op het liggende canvas, als een uitzinnige danser, de andere dag mag de wildeman in zijn hok en is het tijd voor subtiliteit en raffinement. Dan komen de meer ingetogen geometrische schilderijen, die met een behendige hand secuur worden aangebracht, doch rafelige randjes toelaten. Perfect hoeft het niet te zijn, het proces mag nog zichtbaar zijn doorheen de laagjes en overlappende vlakken. Van die ingehouden precisie naar een explosie van grillige slierten, zo slingert zijn praktijk heen en weer. Bewust, aldus de schilder zelf, om niet in een burn-out terecht te komen, de verveling van het ingesleten pad te vermijden. De twee polen voeden elkaar, die wisselende energie is zijn drijfkracht.
Kijken naar het werk van De Gloire is een bevrijdende ervaring. Geen zoektocht naar diepere betekenislagen, geen decodering van een politieke of sociale boodschap. Het begrijpen van een werk van De Gloire situeert zich in een ander universum. Een appreciatie van de lijfelijkheid, de passie, de zuivere expressie. Een bevel bijna, om ook in onszelf dat onbevangene weer vrij te laten. Zijn beeldtaal is een vrijbrief om je over te geven, het cerebrale te laten varen. Denken staat de lectuur in de weg.
De Gloire is een onverbeterlijke romanticus. Vrijgevig in het leven, vrijgevig in de schilderkunst. Zijn galerij annex atelier bezoeken is een geheel eigen wereld betreden, waar de doeken een hoofdrol spelen, maar de bijrollen misschien het meest zeggen over deze kunstenaar. Uitbundige boeketten sieren de ruimte, half verdoken op kasten en in hoeken vind je aandoenlijke, naïef-romantische schilderijtjes en ander werk dat hij kocht van bevriende kunstenaars. Zijn eigen kunstverzameling is groot, ondertussen zo uitgebreid dat hij er thuis geen plaats meer voor vindt en de schatten tussen zijn eigen werk in zijn atelier verscholen blijven.
Zijn favoriete werk aller tijden? Karretje om de hemel te vervoeren, van Roger Raveel. Een spiegel vangt de wolkenlucht, waar je er ook mee heen rijdt. Dit zegt veel over De Gloire. Het reiken naar de hemel zal hij als regelrecht gevoelsmens nooit afleren, maar meer dan vroeger zoekt hij die extase in de kunst in plaats van in het leven. Want, ontboezemt de kunstenaar, vanuit zijn wijze ziel die het patina draagt van zijn levensloop: passie is miserie. Tenzij je natuurlijk die passie in de kunst zoekt. Wat hij doet, met verve. Hoogtepunt na hoogtepunt, met het genot van de opperste concentratie, krijgen de gloriemomenten van De Gloire vorm op doek. Kleine lesjes in animaliteit en vitalisme, voor wie het wil zien.
Deze tekst werd geschreven in opdracht van Denis De Gloire, maart 2019 - Annelies Vanbelle