“Dit is het enige juiste geloof.” “Spiritualiteit moet zus of zo zijn.” “Dit is geen wetenschap.” “Jouw beleving is niet de echte.” “Dit is de werkelijkheid.” “Dit is de waarheid.”
Het verbaast me altijd hoe mensen zo zeker kunnen zijn van hun stuk. Geen twijfel, geen onzekerheid, geen grijstinten, geen nuance. Hoe zij de wereld zien, is hoe het werkelijk is. Al de rest heeft ongelijk.
Terwijl: elke waarheid die ik heb, kan de volgende dag komen te vervallen. De laatste tijd gebeurt dat nogal vaak, moet ik zeggen. Alsof ik afgepeld word van elke pretentie, elk verhaal, elk concept.
Het lijkt alsof ik door het universum uitgelachen word, elke keer als ik kant kies, te uitgesproken of te overtuigd ben. Alsof elke stellige stelling meteen weer wankel wordt gemaakt.
Ik word gedwongen tot nederigheid. Tot het telkens weer zien van de relativiteit. In elke oppervlakkige waarheid die ik durf te poneren.
Dieper, veel dieper zit natuurlijk een ander weten. Maar daarvoor heb ik geen woorden. Zoals ik voor de liefde geen woorden heb.
Enkel tranen van ontroering. Als het goed zit. Als het echt is.
