Carpe diem. Maak van elke dag een feest, dat is de levensfilosofie van beeldhouwster Linde Ergo. Wanneer je haar woning en atelier bezoekt, voel je hoe deze manier van denken doorschemert in alles wat ze doet. In hoe ze naar de wereld kijkt en dit vormgeeft in haar beelden. Ze wijst me op de fazanten, eenden en hazen die opduiken rond haar huis. Ze neemt de tijd voor een gesprek met een goed glas wijn. Ze zegt hoezeer de rust hier aan de zee haar zo bevalt, ook al blijft ze in diep vanbinnen een echte Gentse, die soms ook smacht naar de stad.
De stilte die haar huis omringt is de ideale voedingsbodem voor haar werk. In de stilte krijgen haar vele ideeën de kans om te rijpen. Het is een onophoudelijke stroom van gedachten die ze vastlegt in haar schetsboeken, creaties die al bestaan in haar hoofd, maar misschien nooit in brons zullen worden gegoten. Hoe ze dit ooit allemaal gerealiseerd zal krijgen in één leven, is een van haar voornaamste verzuchtingen. Ze heeft de typische geestdrift en onstilbare honger die ze deelt met vele van haar artistieke voorbeelden, zoals Louise Bourgeois, Alberto Giacometti en Camille Claudel.
Een soort van voldoening vindt ze in de kleine maquettes die ze maakt ter voorbereiding van haar werk. Tekenen volstaat niet, pas als de beeldjes in 3D worden gegoten, bestaan ze. Soms zijn het reeds kunstwerkjes op zich, soms roepen ze om verdere uitwerking. In de toekomst wil ze zich meer gaan toeleggen op dit kleinere werk. Hiermee keert ze terug naar het prille begin van haar kunstenaarschap. Hele kleine sculpturen die ze reeds maakte als tienjarig kind, onlangs terug opgediept door haar moeder. Quasi ongeschonden zijn ze, en even delicaat als haar huidige werk. Haar talent, haar finesse, haar vaardige hand die het menselijk lichaam feilloos aanvoelt, waren toen al overduidelijk.
Geboren in een kunstenaarsfamilie voor wie de kunst het enige juiste toevluchtsoord was, lag haar toekomst als het ware vast. Toch heeft ze dit in vraag gesteld, haar eigen weg gezocht, op haar manier gerebelleerd. Tekenen en schilderen wou ze niet, dat deden haar vader en haar broer al. Dus werd het beeldhouwen, de vormentaal die ze als vanzelfsprekend beheerste. Na studies aan de academies van Ukkel en Gent, trok ze naar het Sculpture Center in New York, waar ze acht jaar lang werkte en haar techniek verder verfijnde.
Haar verblijf overzee was meer nog dan een artistieke verrijking een sleutelmoment in haar ontwikkeling als mens. Het losbreken van een thuis waar kunst zo dwingend aanwezig was, was nodig om helder te krijgen wat haar eigen levensdoel was. In New York kwam ze er – na een aantal andere jobs – achter dat ook voor haar de kunst de enige zinvolle levensinvulling was, dat wat ze het liefste deed en goed in was.
Of ze zonder kunst zou kunnen? Daarop zegt ze resoluut nee. Het is voor haar een manier om de littekens die ze oploopt in het leven te transformeren tot iets moois. Hoe lieflijk haar werken er ook uitzien, toch zit er pijn in vervat. Sculpturen maken biedt troost, het is zalf voor de mentale schaafwonden die we allemaal oplopen. Vaak kopen mensen haar werken als tegenwicht voor de hardheid die ze ervaren in het dagdagelijkse bestaan.
Linde Ergo slaagt erin schoonheid te ontwaren op onvermoede plekken, perfectie te zien in de imperfectie. Haar werk presenteert ze even graag in een stijlvolle galerie als in een historisch gebouw met afgebladderde muren. Mislukte of onafgewerkte beelden krijgen toch een prominente plaats in haar atelier. De verweerde handen van haar ouders, vol aandoenlijke rimpeltjes, heeft ze al verschillende keren in brons vereeuwigd. ‘Love stories’ heet het werk, de vingers aaneengeklonken alsof ze elkaar nooit meer willen en kunnen loslaten. Zoveel diepgaande liefde in één beeld, en toch ook een bange knipoog naar de vergankelijkheid, het is van een bijzondere fijngevoeligheid die haar hele werk typeert.
Linde Ergo is een dromer, een onverbeterlijke romanticus. De wereld die ze creëert is de wereld die we ons allemaal dromen: zachtmoediger, harmonieuzer, gracieuzer dan ze in werkelijkheid is. Haar beelden bieden een ontsnappingsroute, het zijn stille getuigen die even afdalen uit een poëtisch universum om ons mee te lokken, ons te doen vergeten en onze ziel te balsemen. Ze zijn een ode aan de kinderlijke verbeelding, aan het verlangen naar het volmaakte dat we nooit zouden mogen laten varen.
Deze tekst werd geschreven in opdracht van Linde Ergo, april 2019 - Annelies A. A. Vanbelle