PLEIDOOI VOOR MEER MENSELIJKHEID
De komende dagen zullen ook de Vlaamse media bol staan van de verontwaardiging over de Nederlandse verkiezingsuitslag, daar kun je van op aan. Natuurlijk zal de focus obsessief en blindelings liggen op het rechtse gevaar dat ook alhier stormenderhand op komst is, zonder hiervan de echte wortels helemaal beet te krijgen. Het ligt altijd aan een ander, nietwaar?
Ik zal u zeggen waar het (deels) aan ligt: WOEDE. De woede die ik gisteren ook voelde in een notendop en die ik zal illustreren met een klein waargebeurd verhaaltje. Ik moest immers naar het gemeentehuis om een identiteitskaart voor mijn zoon, die binnenkort twaalf wordt. Vooreerst kun je daar niet meer gezellig binnenlopen zoals vroeger, nee, dat moet met een afspraak, en die zijn op de onmogelijkste momenten (zeker voor een schoolgaand kind) elke ochtend van de week, en tja, ook op woensdagmiddag, maar die plekken zijn natuurlijk weken op voorhand volgeboekt.
Die kaap hadden we dan genomen, maar voor we dat gemeentehuis konden betreden, moesten we de wagen geparkeerd krijgen. Hola! Daar ontdekten we een nieuw technologisch gadget in de ooit zo gezellige centrumstraat van ons dorp: parkeervakken met sensors! Eén seconde over het halfuur en je hebt een boete — handig toch! (vooral voor de gemeentekas). Uiteraard staat de helft van die plaatsen nu leeg. Rare en desolate aanblik, zo voor een ooit gemoedelijke winkelstraat waar je nonchalant een extra boodschap kon doen en een praatje maken met wie je toevallig tegenkwam. ZONDER angstvallig de tijd in de gaten te houden.
Nu goed, dan maar elders een plek gezocht (wat verderop kun je een UUR parkeren zonder te betalen, wat een luxe die ons wordt gegund zeg! En dat in ons eigen dorp!) en op naar dat gemeentehuis. Alwaar we worden ontvangen met grote bombarie door iemand die onze mentale leeftijd inschat rond de vier jaar en ons begeleidt bij het hele proces alsof we het IQ hebben van een dwergkonijn.
Ah ja, want het is niet omdat je een afspraak hebt dat je meteen naar het loket mag hoor! Je moet eerst de rode loper trotseren van een aantal reuzetapijten met '1,5 m afstand houden!!!' (nog steeds, hoe gezellig), je handen verplicht en robotgewijs onder een spuitmachine met ontsmettingsbrol steken (nog steeds!) en dan onder moederlijk oog van deze spiedende matrone je digitale gegevens invoeren, waarna je — als je het flink hebt gedaan — een ticketje krijgt, waarop een nummertje staat, dat je dan héél goed moet lezen, en als het op het scherm komt, dan… dan… mag je naar het loket! Na al die weken wachten! Hoezee!
De vertoning aan dat loket zelf bespaar ik jullie grotendeels (het was iets met digitale vingerafdrukken, weer eens drie weken wachten op een afspraak, veel ambtenarees en onlogisch administratief gekronkel). Het hele theater maakte mij ontzettend triest. Want ja, mijn woede is natuurlijk verdoken verdriet om al de menselijkheid en de warmte en de spontaneïteit die langzaam verdwijnen. De verkleutering en de vertechnologisering van onze maatschappij, terwijl blijkbaar niemand doorheeft wat er daarbij allemaal verloren gaat. Vertrouwen in onze politici in de eerste plaats. Verbinding, met mensen die geacht worden werkelijk voor hun volk te zorgen, in plaats van ze dagelijks te betrekken in het spelletje: hoe kunnen we de mensen zo veel mogelijk ergeren en ze zo veel mogelijk onze gemeentekas laten spijzen?
Soit, we zijn heelhuids thuisgeraakt. En zelfs dat was een avontuur. Trajectcontroles overal, en voor wie denkt de dans te ontspringen en niet het gehele traject af te leggen: nog een verdekt opgestelde flitswagen her en der, om zeker te zijn dat je je bijdrage levert aan de plaatselijke schatkist. Hèh hèh. De wereld anno 2023. Een game met héél veel regeltjes, veel mogelijke valkuilen, alomtegenwoordige kilheid, controle en ontmenselijking. Een politiek bestel dat elke redelijkheid kwijt is, de inhoud van het woord menselijkheid vergeten is en de medemens wil reduceren tot slachtvee, dat slaafs in de pas loopt, zwijgt en centjes opbrengt bij de minste misstap.
En dan verbaasd zijn bij een verkiezingsuitslag. En het slachtoffer uithangen. En boos met de vinger wijzen naar anderen.
Nou ja zeg. Laten we beginnen met in de spiegel te kijken misschien. Het begin van alle wijsheid.
N.B. Ik stem niet rechts en ik zal dat ook nooit doen. Hoe ik zal kiezen in 2024 weet ik nog niet. Als ik het al doe, zal het zijn voor politici die op zijn minst de waarden van waarachtigheid, authenticiteit en menselijkheid uitdragen.
N.B.2 De bijhorende foto is gisterenavond genomen in de gemeente die ik zo liefheb, om te illustreren dat er ook nog veel schoons is in de wereld, voor wie met open en liefdevolle ogen kijkt.
N.B.3 Ik smacht steeds meer naar een of ander verloren Frans dorpje, waar al deze gekkigheid afwezig is, en men nog gewoon mens kan zijn, met alle nonchalance, warmte en gebreken die daarbij horen
N.B.4 Uiteraard gaat fietsveiligheid voor mij boven alles. Ik hou elke dag dat mijn lieve kindertjes de fiets nemen naar school mijn hart vast. Maar daarvoor lijkt me meer nodig dan trajectcontroles.