Keer op keer maak ik het mee. Ik word in een situatie of gezelschap gegooid en razendsnel begin ik te scannen: licht of donker, schaduwen of kracht, oude wonden en frustraties, triggers, ego's, hoog- of laagtrillend en alles ertussenin. In een mum van tijd heb ik mijn omgeving in kaart gebracht. Beetje eng wellicht voor sommigen maar ik kan het niet 'uitzetten'. Altijd die kwaliteit gehad, de laatste jaren danig verfijnd.
En zo komt het dat ik - soms - zaken en mensen veel vroeger doorzie dan anderen. Dat ik weet waarop en wanneer het kan foutlopen, en tussen wie, en waarom. Zo komt het ook dat ik soms veel vroeger vertrek uit situaties en gezelschappen, omdat ik geen zin heb in het conflict, de negativiteit die op handen is. Die ik al kan voorzien, lang voor het uiteindelijk aan de oppervlakte zal komen. Weinig mensen die dat begrijpen natuurlijk, want zij zien en doorvoelen niet wat ik zie, tenzij soms maanden later.
Zo komt het ook - gek genoeg - dat ik wél blijf bij mensen (of in situaties) waar anderen niet blijven. Omdat ik net onder de oppervlakte kijk naar de straling van de ziel die eronder zit, en tijdelijke worstelingen, groeiknopen en uiterlijkheden voor mij minder van tel zijn. Als ik liefde, zuiverheid, oprechtheid voel, én respect, dan kan ik heel lang blijven, vaak levenslang zelfs...
Het is de blutsen met de builen: héél ver weg willen blijven van wat niet goed voelt, niet resoluut liefhebbend is, en tegelijk aangezogen worden door dat wat magisch, rauw, doodeerlijk is. Ik merk dat ik daar de laatste jaren radicaler in word. Toch daarin. Het is ook een vorm van radicale zelfzorg. Want waarom zou je willen ontvangen wat niet in
liefde naar je toekomt? Is jouw energetische huis daar niet veel te kostbaar voor?
