(als je je er maar voor opent)
Vanmiddag nam ik pauze in het bos. Even wandelen, gulzig drinken van het genadige herfstlicht. Sommige dagen heb je de rust en de heling meer nodig dan andere. Ik zocht een beschutte plek - er waren behoorlijk wat passanten en joelende kinderen - en zakte in een diepe meditatie. Bliss.
Vanavond wou mijn lijf weer wandelen. Ik volgde mijn voeten en merkwaardig genoeg voerden ze me weer naar het bos. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit tweemaal op één dag deed, dezelfde wandeling maken, dezelfde plek opzoeken.
Toen ik een eindje het bos in gevorderd was, werd mijn aandacht getrokken door de diepe bassen van een drum. Hoorde ik dit wel goed? Een drum, op dit moment in het bos? Het geluid lokte me, ik gaf me over en ging erop af.
Wat ik daar zag, op éxact dezelfde plek waar ik 's middags had gemediteerd: een vrouw uit mijn cirkel, iemand die ik een zeer warm hart toedraag, die in al haar prachtige vrouwelijkheid dat verleidelijke ritme op de drum sloeg. Daar op die plek, op dezelfde dag, hadden onze energieën elkaar gevonden.
Zonder veel woorden voelde ik zoveel liefde.
Voor haar en voor het wonderlijke leven op deze planeet.
Magie.
(uit 'Wat als we samen zouden wiegen', dichtbundel onder constructie)
