De wereld zit boordevol afleidingen. En wij zitten boordevol verlangens, vermetele triggers, verborgen pijn die gezalfd wil worden. Liefst instant.
Samen vormen ze een excellent en verslavend duo, de steeds weer oprukkende, overvolle en drukke wereld, en onze nooit aflatende zuchten.
Maar is het echt dat wat we willen? Kleine pijntjes lenigen en surfen op snelle pleziertjes? Blijven dollen in die vicieuze reactieve cirkel?
Of willen we creëren, telkens luisteren naar de diepere zucht van onze ziel, en wat daaruit mag ontspringen?
Zou het kunnen dat dat meer vervulling brengt?
Het vergt echter heel wat (zelf)bewustzijn om niet steeds in de vallen te trappen die de waan van de dag voor ons ampel klaarlegt, om vooral te springen op de glinsterende kasseien die onze ziel voor ons uitspreidt.
Ik slaag er zeker nog niet steeds in. Het is een dagelijkse oefening. Maar wel eentje die loont, als je jezelf toelaat te groeien, met vallen en opstaan.