Juli 2023 was een maand grotendeels offline zijn, werkelijk samenzijn met vele vrienden, genieten van de stilte in mezelf, in de natuur, in de abdij van Orval. Een maan die wezenlijk mijn kijk op sociale media heeft veranderd (je kunt die visie en de nodige argwaan hebben, maar ze ook nog doorvoelen en belichamen is andere koek).
Vanaf heden wil ik deze kanalen bewuster gebruiken. Elke post, elke boodschap moet een geschenk zijn aan de wereld, geen uitlating vanuit onbedachtzaamheid, aandachtszucht, een verlangen naar clicks en dopamine.
Wat het dus heel vaak is. We bevechten de eenzaamheid en de leegte via de virtuele wereld. Het is een handig surrogaat, een kosteloze en moeiteloze oplossing voor verloren momenten en dagen.
Daarvoor komt pas iets in de plaats als je werkelijk die leegte durft te doorvoelen, je geheel durft te onthechten. Dan schiet je in actie en begin je te creëren: nieuwe verbindingen en diepere verbintenissen. Zaken die moeite vragen, zoals urenlang koken, toegewijd de tafel dekken, bewust een boeket samenstellen voor je gastheer/gastvrouw en werkelijke, diepgaande, urenlange communicatie met mekaar.
Zaken die plezier bezorgen ook uiteraard: bevredigende blikken, de onevenaarbare innige warmte van lange knuffels, lichamen en liefde in je buurt, die gedeelde energie die onvervangbaar is en je werkelijk oplaadt.
Scrollen is energetisch zowat het meest onbewuste én vervuilende wat er is. Immers: met welke energie en welke boodschappen wil jij je inlaten? Virtuele voeding werkt net als echte voeding – onbedachtzaamheid heeft een tol en kan je volledig vermoeien en vervuilen.
Sociale media hebben veel voordelen – het is onze virtuele, persoonlijke krant en een bron van vele fijne connecties – maar spelen ook in op psychologische principes die heel ongezond zijn en ons sociaal lui maken. Van creërende wezens naar apathische wezens die louter ontvangen, zich volzuigen aan wat zich zonder enige moeite dagelijks en continu aandient.
We moeten gerichter en bewuster in verbinding met elkaar gaan staan. En vooral terugkeren naar doorvoelde banden in de werkelijke wereld. De virtuele speeltuin is een bedrieglijk surrogaat, en zuigt vaak levensenergie en aandacht weg die we beter inzetten voor dat waar we overtuigd voor kiezen.
