Ik heb de onhebbelijke gewoonte doodeerlijk te zijn, en dat dan meestal ook nog eens op te schrijven voor groot publiek. Hiermee stoot ik wel eens mensen tegen de borst; gelukkig zijn er evenveel of zelfs meer mensen die dergelijke blootheid op prijs weten te stellen. So be it. Ik ben niet in de wieg gelegd om te verbloemen of in de pas te lopen.
Deze intro is er natuurlijk niet zomaar. Ze is er omdat er een delicaat onderwerp aangesneden wordt in deze tekst, en ik de bui al voel hangen. Er is immers een belangrijke reden waarom ik tijdelijk weg moest van social media (Insta en Facebook), die ik misschien tot nog toe wat verzwegen heb (ideeën moeten rijpen en consolideren voor je de stormen van de wereld aankan): het gevoel dat fanatieke gelovigen me stilaan van mijn geloof aan het afhelpen waren.
Ik hoorde in de recentste podcast van Isa Kriens, dat gelovigen elkaar moeten corrigeren. Ze noemde het 'de gave van het vermanen'. Nu is daar natuurlijk een serieus risico aan: wanneer wordt de vermaner gedreven door de Heilige Geest, en wanneer door eigen onfrisse beweegredenen? Helaas kwam ik meer en meer tot de vaststelling dat het laatste waar was. Het onderling vermanen als dekmantel voor eigen blinde vlekken en ongezonde neigingen. De hypocriete kloof tussen reprimandes geven aan de ander, maar zelf niet zo vies zijn van onzuivere praktijken of nog kampen met heel veel duister in de ziel. En dat alles bereikte zo'n piek dat ik het even had gehad met de 'christelijke', schijnbaar vriendelijk bedoelde vermaningen die steeds weer in mijn inbox verschenen. Van mensen die mij amper kenden, dus ook niet weten hoe ik mijn geloof beleef, en al zeker niet beseffen dat je bij een neurodivergent iemand als ik best de poort wijd open laat voor éigen onderzoek, éigen vaststellingen en éigen ervaringen.
Die eigen ervaringen heb ik vastgelegd in het boekje 'Een geheel andere stroom: hoe ik de new age verliet en tot God kwam' (nog steeds hier te bestellen). Twee zaken daaruit blijven voor mij staan als een huis: 1/ het 'godsbesef' of het inzicht dat aan onze planeet en ons universum een creërende intelligentie ten grondslag moet liggen. En 2/ het inzicht dat goed en kwaad wel degelijk bestaan, en dat de wetten hiervan met gouden letters zijn gegrift in elk gewetensvol mensenhart. En wij kiezen, finaal, altijd weer voor het licht, voor de liefde, voor het goede (dat duidelijk een andere positie inneemt dan het kwade). Wat alles zegt over onze God... Hij kan niet anders dan Liefde zijn. Onvoorwaardelijke liefde en genade. En ik schrijf 'Hij' uit gemak, maar ik denk dat het wel duidelijk is dat degene die zoiets bedenkt als onze aarde en alles wat daarbij hoort, niet uit te drukken is in menselijke categorieën als geslacht.
Mystiek
Al levenslang heb ik een affiniteit met het christendom. De christelijke mystiek dan vooral, die ik graag ga zoeken in kapelletjes, kloosters en kerken. Ik verslond boeken over monastieke gebruiken en las mystici die uiteindelijk altijd uitkomen bij 'Alle dinge. Sijn mi te inge. Ik ben zo wijd.', zoals Hadewych ooit schreef. Dat ik op een bepaald moment een ervaring had die mijn leven voorgoed zou veranderen, was dan ook te verwachten. Die ervaring (lees je in mijn getuigenis) was te vergelijken met andere christelijke bekeringsverhalen. Sindsdien is het besef van goed en kwaad nog dieper doorgedrongen, het verlangen om God te behagen en dichter bij Hem te komen nog groter, en de rem die me tegenhoudt Hem te 'bedriegen' steeds aanwezig. Ik zou het kunnen uitdrukken in andere dan christelijke termen, maar goed, ik hoop dat u hier doorheen leest (als u niet gelovig bent). Voor wie zich wil verdiepen raad ik boeken aan van Teresa van Avila, Thomas Keating, Thomas Merton, Dietrich Bonhoeffer, Thomas a Kempis, Meister Eckhart, Simone Weil, Etty Hillesum en zovelen meer.
Wat mooi begon (wat is er mooier dan je werkelijkheid met nog meer ontzag en verwondering aanschouwen, nog meer sprankeling zien afspatten van de natuur, nog meer dankbaarheid voelen), verzandde na enige tijd (en zeker het laatste halfjaar) in iets geheel anders. De boosdoener hiervoor was allicht iets wat in mij nog mocht opgeruimd worden, maar werd getriggerd door gedrag van andere gelovigen online. Hun overtuigingen die niet zozeer naar meer schoonheid en ontzag leidden, maar eerder steevast moraliserend en dwingend waren van toon. Niet zoekend, niet weifelend, niet met een ontvankelijke geest. Elk had zijn versie van het christendom en van 'de waarheid' (je zou eens moeten weten hoe het onderling klettert tussen de denominaties), maar toch werd die zonder omzien gedwangvoederd. Wie twijfels uitte of vragen had, die was wel zeker niet op het spoor van Jezus. Die was afgevangen door de duivel. Die moest even gecorrigeerd worden, of 'vermaand', zoals Isa Kriens zou schrijven. Wie daarvan geen rillingen krijgt, moet het handboek manipulatie en misbruik toch even grondig herlezen, denk ik.
Hoe meer deze toxische reacties en visies mijn DM's en contacten begonnen te vullen, hoe onaangenamer ikzelf werd als mens. Terwijl ik vroeger redelijk warm, zacht en vergevingsgezind was, zonder dat ik daar eigenlijk regels of religie voor nodig had, werd nu een keurslijf aangemeten dat je wel zeker naar het goede en correcte leven zou leiden. Helaas werkte dat averechts (toch bij mij). Mijn liefdevolle natuur werd erdoor overschreven en goed doen werd iets al te overdachts en mechanisch. Stap voor stap loste ik de connectie met mijn liefdevolle hart — terwijl, voor iemand die het christendom ten gronde begrepen heeft, het effect natuurlijk net andersom zou moeten zijn: het hartenvuur zou aangewakkerd moeten worden. Iets klopte overduidelijk niet. Iets in dit alles voelde ontzettend toxisch. Ja, zelfs demonisch bijwijlen.
Alweer gered
Gelukkig werd ik hieruit alweer 'gered'. Het leek of op enkele weken tijd alle zeilen werden bijgezet om mij van koers te doen veranderen; opnieuw werd ik geholpen om te 'zien'. Er waren enerzijds de ergerlijke dwingende preken van christenen die dachten goed te doen, maar eigenlijk des te meer kwaad toebrachten, en mij hierdoor deden 'ontwaken'. Maar ook mijn partner en kinderen die me zo liefdevol in de ogen keken dat ik wist: niet élke niet- of anders-gelovige gaat naar de hel. Dat kan gewoon niet. Denken dat je dergelijke uitzonderingspositie kunt verwerven, of daar zekerheid over hebben, is degoutant hoogmoedig.
Er was ook mijn opleiding Theologie. Alles wat gelovige 'influencers' online beweerden, werd daar vakkundig onderuitgehaald. 'Moraliserend', 'kinderachtig', enzovoort, waren woorden die bij mij als een bom binnenkwamen. En wat vernield werd (het beeld van het christendom dat online gecreëerd wordt door radicale of evangelische strekkingen), werd onmiddellijk vervangen door iets wat veel mooier en vervullender was: christenen die zoeken, die overleggen, die geen schroom hebben om te zeggen "ik weet het niet", "het is jouw pad", "worstel jij maar met God"... Adem! Ik kon weer herleven!
Een nieuwe wind blies doorheen mijn geloof en ik zag talloze aantrekkelijke nieuwe wegen openliggen om te exploreren. Hiervoor moest ik wel even de luidsprekers van het online leven uitschakelen. Stoorzenders. Verhinderden het zuivere luisteren naar God. Stuurden me op een enge weg die vooral héél eng voelde. Ook mijn lectuur van de Bijbel werd plots geheel anders. Veel volwassener en minder symbiotisch. Sommige passages raakten me heel erg en ontvouwden een ongekend diepe wijsheid voor mij; andere bekeek ik meer met een kritisch oog en zag ik in de historische, spirituele, sociale, culturele, politieke en psychologische context van die tijd. Het is niet omdat de Heilige Geest aan het werk is dat de pen niet ook door mensenhanden is gegaan. En dat er niet her en der gefoefeld is met de waarheid. We kunnen nooit 100% weten hoe alles tot stand kwam. Dat toegeven vergt moed en maturiteit. Het is niet omdat je genuanceerd leert te kijken dat de rijkdom verdwijnt. Dat wordt in sommige christelijke kringen nogal eens vergeten.
Wat zich aandiende als een soort geloofscrisis, evolueerde al snel naar iets geheel nieuws. Een gevoel van me veel meer gedragen weten, een bijna permanent ervaren van de gedragenheid door God, een nooit ophoudende stroom van liefde door mijn aderen, en het vertrouwen: "Het komt altijd goed... Voel je die onzichtbare hand die je leidt?". Waar het geloof hiervoor verengd werd tot een moraliserend gepredik, voelt het nu als een reis waarvan ik niet weet waar die uitkomt, met een frisse instroom aan mogelijkheden. Volwassen worden in het geloof is durven los te laten, en weten dat je altijd weer op je pootjes terechtkomt. Niet jouw interpretatie en jouw directie, niet jouw krampachtig sturen van jezelf en anderen, maar erop vertrouwen dat God met ieder van ons aan het werk gaat, op een geheel unieke manier, die onvervangbaar is en vaak ook onvertaalbaar voor een buitenstaander. Divine timing. Zo begon het, en zo wil ik vertrouwen hebben dat het verdergaat.
Onvoorwaardelijke liefde
Een laatste zetje in deze maalstroom van de laatste weken kwam tijdens een lezingenavond over BDE's (bijna-doodervaringen) georganiseerd door Peter Vereecke. Nu is dit al levenslang een stokpaardje van me (of toch sinds Pim Van Lommel in 2007 'Eindeloos Bewustzijn' uitbracht), en schreef ik hierover ook al in mijn getuigenis, maar die avond maakte nog veel meer indruk. Geloven is één ding, dit in vereniging brengen met de werkelijkheid een ander. En als wereldwijd, en in alle culturen en tijden, dezelfde ervaringen worden opgetekend, met quasi exact dezelfde elementen, dan kun je niet anders dan vaststellen dat dit een soort van werkelijkheid moet zijn.
Getuigen horen vertellen over de life review die ze geserveerd krijgen (hun leven passeert, inclusief goede en slechte daden, en de zaken die ze aan anderen toebrachten voelen ze in hun eigen lijf), maar ook over het deken van onvoorwaardelijke liefde dat hen daarbij omhult, voegde een extra dimensie toe aan mijn bewustzijn hierrond. Ook treffend: elkeen van hen komt op een bepaald ogenblik in contact met een onbeschrijflijk licht, dat ze niet anders kunnen benoemen als 'een liefde waarvoor geen woorden zijn'. (elkeen is een beetje een leugen, een bepaald percentage, ik geloof 15%, heeft ook te maken met helse ervaringen, waaruit ze al dan niet slagen te ontsnappen). Het zou me te ver leiden om hierover uit te weiden; wil je zelf getuigenissen bekijken dan kan dat bv. op de site van https://www.ponto3.org/bde Of lees het boek: 'Imagine heaven' van John Burke, waarin ook heel veel ervaringen staan opgetekend.
Hoe dan ook, de kunst is om deze ervaringen te verenigen met het christelijke geloof, en dat is op sommige punten heel erg makkelijk (onvoorwaardelijke liefde, licht en vrede als kernelementen, het feit dat je goede en kwade daden ertoe doen, en toch het vermoeden van een soort hemels hetzij hels hiernamaals), op andere punten moeilijker (Jezus speelt meestal geen hoofdrol in de ervaringen en veel getuigen spreken het vermoeden van reïncarnatie uit). De mogelijkheid om dergelijke zaken te onderzoeken, is de openheid waarmee ik nu in het leven wil staan. Het maakt mij een fijner en menslievender mens, en een mens die dichter bij zijn eigen kern leeft. Bij hoe God mij geschapen heeft en op de wereld heeft gezet. Kritisch, vaak sceptisch, onderzoekend. Als dat de gereedschapskist en de instelling is waarmee God mij op aarde plaatste, dan moet Hij ook maar de gevolgen hiervan dragen, zou ik zo denken ;-).
Embodiment
Was de reis doorheen het conservatieve, evangelische christendom dan tevergeefs? Zeker niet! Meer nog dan in de new age heb ik ervaren hoe mensen schone zaken en mooie woorden gebruiken (en misbruiken) als window dressing voor onzuivere, duistere praktijken. Niet alleen in de new age is de duivel vermomd als een engel van licht. Misschien in veel religieuze middens nog des te meer. En het mechanisme is verfoeilijker en bedrieglijker, want wie kan nu iets hebben tegen die prachtige waarden van het christendom? Ik weet dat het gevoelig ligt bij gelovigen, maar je eigen radar inzetten blijft onontbeerlijk. Je hebt die van God gekregen, dus die zal excellent werken.
Het christendom brengt prachtige dingen: een kader en morele waarden die onze maatschappij steeds meer lijkt kwijt te spelen. Bekeren is een soort van deze waarden doorleven, opeten, ademen, tot ze compleet 'embodied' zijn en je in alles richting geven. Ze laten je ook meteen afkeer voelen als iets niet klopt. Hierom ben ik ontzettend dankbaar. Maar wanneer het iets gekunstelds wordt dat vanuit anderen of van bovenaf wordt opgelegd, dan is er iets loos. Er is maar één autoriteit die je kan en moet leiden en dat is God. Laat je niet afleiden door de kakofonie van stemmen uit talloze kerken en de verwarrende variëteit aan christelijke kringen. Ga zelf op pad. Hij zal je leiden. En als je dat niet gelooft, dan geloof je niet echt.
Graag hierover uitwisselen of andere zaken bespreken? Contacteer me via info@aaavanbelle.be
Meer info over het luisterend oor dat ik graag aanbied: https://www.aaavanbelle.be/praktijk
Comments