Vaak stel ik me de vraag: wat is liefde?
Het antwoord dat er op dit ogenblik het dichtst bij komt, denk ik, is: een hele diepe zielsherkenning. Een herkenning op het niveau van de ziel.
Mensen kunnen op zovele lagen resoneren. Vaak noemt men dat dan vriendschap of verwantschap. Maar wanneer de zielen met elkaar meetrillen in de kern, elkaar zien in het diepste van het diepste, dan is het liefde.
En dan kun je de vraag stellen: wat doet liefde? Of: wat vraagt liefde?
Liefde vraagt dat je de ziel van de ander mee draagt. Doorheen dit leven.
Op een zo zorgzaam mogelijke wijze. Ondersteunend, stimulerend, inspirerend.
Jij wordt een bedding waarin deze ziel vrijelijk en gracieus mag kronkelen.
Jullie dragen mekaar. Jullie willen het beste voor mekaar. Jullie beogen elkaars hoogste goed.
Of die diepste zielsherkenning tot een relatie zal leiden? Dat is niet gezegd. Idealiter past de vorm zich aan aan de meest verkieslijke weg die beide zielen mogen volgen. Immers: ze beogen elkaars hoogste goed. Het hoogste goed kan zelfs bewuste afstand zijn of afscheid. Hierbij leidt het Hogere Weten, niet de angst, niet de lust, niet de wil om te bezitten of de hoogmoed. Als de zielen beiden zuiver durven te luisteren, ontvouwt zich voor hen de meest passende vorm voor dit leven, voor de tijd die ze samen onderweg zullen zijn.
Logischerwijze zijn er doorheen je leven meerdere mensen die je ontmoet op dit diepste niveau. Zielsherkenning is meestal niet eenmalig of exclusief. Op je levenspad kan je meerdere keren in een ander de reflectie van je eigen ziel zien. Spiegels die je leiden naar een meer zuivere, echte, wezenlijke versie van jezelf. In jou herken ik mezelf, jij wijst me naar de plek waar ik niet kan liegen en mezelf niet kan bedriegen. De ander als jouw thuis, jouw wegwijzer naar huis. Een veilige haven waarin je mag thuiskomen.
Die weidse, oneindige plek waar jullie zielen elkaar uiterst liefdevol aanraken.
