Wat ik weet na vijftig jaar op de planeet

Annelies Vanbelle
6 sep
5 minuten om te lezen

Deze zomer werd ik vijftig. Ik vierde het met velen die me dierbaar zijn. Een warm feest waar ik met een dankbaar hart aan terugdenk. In de aanloop ging ik enkele dagen alleen naar een stilteplek. Om te bezinnen, over wat het leven me al gebracht heeft en nog zou brengen.

Op dit scharniermoment — want dat is het wel, zoals élke vrouw in de meest transformatieve jaren zal beamen — verzamel ik de inzichten die tot nu toe tot mij zijn gekomen in een boekje: wat weet ik vandaag, na vijftig jaar op deze planeet?

Mijn kompas bestaat uit twee pijlers. Aan de ene kant het hermetische denken, dat uitgaat van universele wetten en de onderlinge samenhang van alles wat leeft. Aan de andere kant de christelijke traditie, die mij leerde dat liefde altijd gepaard gaat met verantwoordelijkheid en ethiek: goed en kwaad doen ertoe, waarheid en nederigheid evenzeer. Samen vormen die twee lijnen voor mij een stevige bedding waarin mijn leven zich afspeelt.

Het zijn geen absolute waarheden, want alles wat ik vandaag weet kan morgen verschuiven. Veeleer zijn het veldnotities van een zoekende ziel. Zinnen die kiemden in tijden van twijfel, pijn, verlies, liefde, verliefdheid, geloof en genade. Stil weten dat mij vond onderweg, tussen vallen en weer opstaan, langs dat lange, slingerende, hobbelige pad van een halve eeuw leven.

Misschien herken je jezelf erin, of word je net uitgedaagd. Alles is goed.

Laat me gerust weten wat resoneert.

Liefs,

Annelies.

info@aaavanbelle.be

Bestel hier de volledige bundel

Vijfentwintig inzichten voor een waarachtig leven

Liefde en waarheid zijn onafscheidelijk

Wat baat het als we licht en liefde prediken, maar de waarheid niet in de ogen durven te kijken? En wat baat het als we zo prat gaan op waarheidsspreken, als dit niet ingebed is in liefde? Liefde en licht verkondigen zonder waarheid is leeg. Waarheid zonder liefde is kil.

In het midden tussen spiritueel licht zonder ruggengraat en botte waarheid zonder hart, is een plek waar liefde en waarheid samen fonkelen: zacht zonder zweverig te worden, confronterend zonder te breken. Helder, echt, zuiver.

De meeste mensen om je heen zijn cadeaus, verpakt als spiegels

Onze intieme connecties zeggen altijd iets over onszelf. We denken dat we anderen ontmoeten, maar eigenlijk ontmoeten we delen van onszelf, in vermomming.

De meeste mensen om ons heen zijn cadeaus op ons pad, verpakt als spiegels. Ze tonen — uitvergroot — stukjes van onszelf die zichtbaarder mogen worden. Soms om grondiger te ontginnen, soms omdat ze heling verlangen.

Ben je danig getriggerd door die ander? Wijs je hem met de vinger? Dat betekent meestal dat er drie gretige vingers naar jezelf wijzen: hier valt nog iets op te ruimen! In de spiegel kijken die de ander is, werpt licht op jouw schaduwplekken.

Tegelijk zijn die anderen vaak poortwachters: ze komen in je leven om je naar een andere dimensie, een ruimer bewustzijn of meer helderheid te brengen.

Elke ontmoeting is ook zelfontmoeting. Iedere mens is een spiegel. Sommigen openen een deur — anderen wijzen naar de sleutel die je al lang in je hand had.

Alleen waarheid opent de poort

Jarenlang heb ik als empathisch persoon alles gegeven wat ik had: een eindeloos luisterend oor, eindeloos meevoelen, eindeloos begrijpen en vergeven. Pas op mijn vijftigste begreep ik: ook in vriendschappen moet de energetische uitwisseling in balans zijn, als je duurzaamheid wil.

Als je een gewillig klankbord bent dat altijd openstaat voor begrip en bevestiging, word je vaak gebruikt. Men neemt het snoepje, maar draagt geen verantwoordelijkheid. Men gebruikt je energie, maar geeft niets of weinig terug. Men schakelt je in in een lekkend systeem, zonder oog voor jouw noden.

Sinds mijn vijftigste verjaardag hanteer ik dan ook dit levensmotto: Enkel waarheid opent mijn poort. En met waarheid bedoel ik: kwetsbaarheid, eerlijkheid en congruentie. Ik verlang geen perfectie, wel oprechtheid.

Kom je in waarachtigheid? Dan krijg je waarachtigheid terug. Kom je om oprechte vriendschap te delen? Dan krijg je oprechte vriendschap. Maar kom je alleen om te nemen — zonder inzet, zonder respect, zonder mij te zien als volledig mens — dan blijft de poort dicht.

Waarheid zit meestal niet in de polen

We leven in een gepolariseerde wereld, aangezwengeld door de (sociale) media. Kiezen voor nuance is haast onmogelijk geworden: stel je een vraag bij een bepaald collectief narratief, dan word je als de wiedeweerga naar het andere extreem gekatapulteerd.

Alles moet blijkbaar in kampjes opgedeeld worden, waarbij de één lijnrecht tegenover de ander staat. Een gelaagd midden lijkt niet meer te bestaan.

Je bent links óf rechts. Carnivore of vegan. Christen of new ager. Pro Israël of pro Palestina. Een volgzaam schaap of een complotdenker. Volledig voor klassieke geneeskunde of een tegendraadse antivaxxer. Een slaafse tradwife of een regenboogkleurige transvrouw… Kiezen is een verplichting! Iedereen wordt willens nillens in een hokje geduwd.

Maar wat als waarheid meestal niet in de polen zit? Niet in zwart-wit of extremen, maar in het grijsgebied daartussenin? Een mentale ruimte waar ‘combidenken’ mogelijk is: ik begrijp visie A én visie B — en neem van beide mee wat voor mij resoneert, om er een nieuw, genuanceerd geheel van te smeden.

Nuance is niet hetzelfde als lauwheid: het is helderheid distilleren uit het panoramische zicht op alle mogelijkheden.

De dood is niet het einde

Ik geloof dat we op de een of andere manier voortleven, al is mijn beperkte menselijke verstand te klein om precies te bevatten hoe. Wat ik wel weet: in dat hiernamaals is er een onvoorwaardelijke, onuitsprekelijke, allesomvattende liefde, die ons allen wil omarmen. Een licht dat ontzettend gloedvol en warmhartig is. Dat licht, die liefde — dat noem ik God.

Ik geloof dat het na de dood niet stopt. Dat is eigenlijk te groots om in woorden te vatten, en onmogelijk te bewijzen. Maar mijn ziel weet dit.

God heeft ook goed en kwaad gecreëerd, gezorgd dat wij liefde kunnen voelen — ons geweten is geworteld in zijn Wet. Ook is Hij de bron van de kosmische wetten die ons bestaan dragen: fysische, biochemische, energetische en spirituele — en alle andere wetten die wij nog maar ten dele begrijpen.

De dood is geen einde, maar een thuiskomen. Een samensmelten met die ontzaglijke Liefde, dat helderste Licht. Daar waar alles rust en waar alles oorsprong vindt. God is de liefdevolle aanwezigheid die ons opwacht — tijdloos, eindeloos, onnoemelijk stralend.

✨ Dit zijn 5 van de 25 inzichten die ik verzamelde op mijn vijftigste. In het boekje dat ik maakte, vind je ze allemaal terug — rijker uitgewerkt, naast elkaar geweven tot een kompas voor een waarachtig leven.