De verhalenvertellers

𝗚𝗶𝘀𝘁𝗲𝗿𝗲𝗻 𝗹𝗶𝗲𝗽 𝗶𝗸 𝘃𝗿𝗼𝗹𝗶𝗷𝗸 𝘇𝗼𝗺𝗲𝗿𝘀 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝘀𝘁𝗿𝗮𝗮𝘁. 𝗘𝗲𝗻 𝗯𝘂𝘂𝗿𝘁𝗯𝗲𝘄𝗼𝗻𝗲𝗿 𝗱𝗶𝗲 𝗶𝗸 𝗵𝗮𝗿𝘁𝗲𝗹𝗶𝗷𝗸 𝘁𝗲𝗴𝗲𝗺𝗼𝗲𝘁 𝘄𝗼𝘂 𝘀𝘁𝗮𝗽𝗽𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝗴𝗿𝗼𝗲𝘁𝗲𝗻, 𝘄𝗲𝗻𝗱𝗱𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗵𝗼𝗼𝗳𝗱 𝗮𝗳, 𝗮𝗹𝘀𝗼𝗳 𝗵𝗶𝗷 𝗺𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗸𝗲𝗻𝗱𝗲.

Die kwam binnen. Zou het te maken hebben met mijn levensvisie, mijn opinie over leven, welzijn en gezondheid, die hij - geholpen door een niet zo objectief ingesteld journalistengild - als gevaarlijk is gaan beschouwen?

Welke verhalen doen er zo nog de ronde, in het dorp en daarbuiten, vroeg ik me toch even af. Ontelbare allicht, we zijn nu eenmaal allemaal verhalenvertellers.

Maar het raakt me nog zelden. Veel vaker is het voor mij een leerzame richtingaanwijzer naar hoe anderen in mekaar steken, naar hun wonden, wensen en blinde vlekken. Via hun verhaal en hun oordeel verraden zij zichzelf. En dat is best plezierig, want het verschaft me erg kostbare informatie.

Weinigen zijn er zich immers van bewust dat ze zich op dat vlak voortdurend doorheen een spiegelpaleis bewegen, dat nauwelijks iets met de rauwe werkelijkheid te maken heeft. Waarnemen zonder oordeel is moeilijk, waarnemen zonder enige emotie te laten meespelen, van angst tot bewondering, van frustratie tot oude pijn, is binnen de menselijke ervaring quasi onmogelijk.

Echter, het is geen reden om het niet te proberen. Je bewust te zijn van je oordeel, je perceptie, je interpretatie, en te beseffen dat er allicht veel meer verklaringen zijn dan degene die jij fabriceert vanuit jouw trauma's en diepgewortelde verlangens.

We kennen het toch allemaal: iemand laat een hele tijd niets horen, en als de wiedeweerga worden de beweegredenen van de ander ingevuld. Hij of zij houdt niet meer van me, laat me in de steek, is me vergeten, en zo meer. Of, uit angst: hopelijk is die persoon niets overkomen. Terwijl er ook heel neutrale verklaringen zijn: die persoon heeft het even heel druk met zichzelf of met het leven.

Zo gaat het met alles. Deze kleine tekst is dan ook een kleine uitnodiging om doorheen het wazige gordijn van je verhalen te kijken, en oordeelloos te staan van mens tot mens, van blik tot blik. De ander is een leerzame spiegel, maar het kan ook fnuikend zijn als het omgekeerd wordt ingezet: ik zie in de ander enkel wat resoneert met mijn pijn, met mijn levensgeschiedenis. Ik zie niet meer wat werkelijk is.

De ander is geen verzinsel. De ander is een raadsel dat je nooit geheel zult kunnen oplossen, ook al verlangt je gretige hoofd niet anders.

Van hart tot hart. Dat is de enige manier.

𝘓𝘪𝘦𝘷𝘦 𝘣𝘶𝘶𝘳𝘮𝘢𝘯, 𝘪𝘬 𝘻𝘢𝘭 𝘫𝘦 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯 𝘨𝘳𝘰𝘦𝘵𝘦𝘯.

𝘖𝘰𝘳𝘥𝘦𝘦𝘭𝘭𝘰𝘰𝘴.

𝘑𝘪𝘫 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘪𝘯 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭.

𝘐 𝘴𝘦𝘦 𝘺𝘰𝘶, 𝘐 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘺𝘰𝘶, 𝘐 𝘧𝘰𝘳𝘨𝘪𝘷𝘦 𝘺𝘰𝘶.